Aandacht voor jou

13 Mei, de verjaardag van Florence Nightingale. En daarbij uiteraard de dag van de zorg.
Een dag waarop alle zorg medewerkers in het zonnetje worden gezet. De helpende, de verpleegkundigen, artsen, chirurgen. Iedereen die met de zorg te maken heeft verdiend op deze dag een beetje extra aandacht en respect. Op deze dag staan we stil bij hoe hard de mensen in de zorg eigenlijk werken, en eerder voor een ander zorgen als dat ze aan zich zelf denken.

Het zijn vaak lange dagen, met weinig zitten en weinig tijd voor jezelf.
Zodra je dag start, start die ook echt. De eerste mensen wassen, bij de volgende gaat al een bel, Mw X moet naar het toilet, en Dhr V is zojuist gevallen. Je probeert je in tienen te delen en gaat zo snel als je kan. Dan moeten er nog medicijnen gedeeld worden, familie van Dhr V gebeld omdat dhr gevallen is. “Is de apotheek al geweest?”

Er is geen moment van rust. Koffie pauze, lekker. Ach kijk nou, een bel. Ik ga zo wel koffie drinken, en hopla je pauze is voorbij zonder dat je gezeten hebt. Het geeft niet. Je gaat door. Want zorg verlenen doe je met je hart. Je denkt niet aan jezelf. Je wil de mensen (in mijn werk, ouderen zorg) een fijne dag bezorgen. Het is al lastig genoeg als je niet meer volledig voor jezelf kunt zorgen.

Werken in de zorg is zoveel meer als alleen billen wassen.
Je bent de douch zuster, de plas zuster, de schouder om op te huilen. Je hoort de leuke dingen maar ook de minder leuke dingen. Je zorgt er voor dat mensen weer op staan als ze zijn gevallen, helpt ze met het uit zoeken van de was. En nog zoveel meer.

Wat ik het mooiste vind? De glimlach van de bewoner, als ik naar buiten loop nadat ik een kort gesprekje met ze gehad heb. De blijk van waardering, het respect!  Maar ook het begeleiden naar de laatste ademhaling. Het moment dat je een arm om de bewoner heen legt en de bewoner je bedankt voor je lieve en goede zorgen. Ik vind het vreselijk om afscheid van de mensen te nemen, je bouwt toch een band op, maar het hoort er bij.

Het aller ergste? Bij iemand binnen lopen, en zien dat iemand is overleden. Ze liggen niet altijd netjes in bed… De eerste bewoner die ik aantrof, hing half over zijn rolstoel heen, met zijn mond open, en zijn arm richting zijn ontbijt wat op de grond was gevallen. Dhr had een infarct gehad tijdens het eten. Een vreselijke manier om iemand te vinden.  De eerste vergeet je ook nooit, daarna worden ze wel iets makkelijker.

Ook ervaren wij zorg verleners veel respectloze reacties. En worden wij vaak respectloos behandeld. Iedereen wil dat zijn familie het beste en het snelste geholpen word, maar je kan je niet in tienen delen, Dat levert nog wel eens boze familie op. Wat ik zelfs nog snap.

Daarom is 13 Mei voor ons zo mooi. Een dag waarop wij zorg verleners in het zonnetje staan. Waarop iedereen complimenten krijgt en in de watten word gelegd. Bij ons gebeurd dat door een buffet, een gebakje en een presentje. Dit jaar twee waanzinnige bekers en kletskoppen. Om eens gezellig met elkaar te kletsen onder het genot van een kopje koffie en een koekje. Ik zeg goed bedacht!