Hope verloren is alles verloren

Het is 21 januari 2018, in Limburg is een teckel al haar kracht en energie aan het gebruiken om haar kindjes te baren. Deze teckel, Aimee baart (volgens mij) 10 puppy’s. 2 lang harige teckels en 8 kort harige. 
 Zodra de puppy’s mogen reizen, neemt de grote baas alle teckels, inclusief moeder teckel, en zijn 2 andere teckels mee naar Delft. Daar waar 2 puppy’s hun nieuwe baasjes zullen ontmoeten zonder dat iemand daar enig idee van heeft.
 De grote baas is mijn oom, hij gaat op bezoek bij mijn ouders om zijn trots te laten zien.
 
 Ik zo nieuwsgierig als ik ben, stap op mijn fiets en besluit bij mijn ouders langs te gaan. Zodra ik binnen kom hoor ik de kleine lieve hondjes rond rennen in huis en in de tuin. Ik besluit bij ze te gaan zitten en ze een voor een te knuffelen. Puppy’s zijn als je het mij vraagt het aller leukste wat er bestaat. Ik knuffel hondje 1 en daarna hondje twee en voor ik het weet kruipt er een op mijn voeten en gaat via mijn benen op mijn schoot liggen. Het is een lang harige, zwarte pup met een bijzonder dromerig rechter oogje. Ik ben op slag verliefd en verlies mijn aandacht voor de andere hondjes. 

Ik verlies mijzelf in zijn lieve onschuldige koppie en droom weg in zijn droom oog.
 Alleen is dat oogje zo dromerig niet. Hij is blind. In het nest is een andere pup met zijn nagel in het oogje gekomen en deze pup zal de wereld nooit meer goed zien. Een hondje met een mankement. Het maakte hem voor mij extra speciaal. Maar hoe dan ook, ik neem geen hond! Mijn besluit staat vast. Na een aantal uur knuffelen besluit ik naar huis te gaan.
 

 De dagen passeren, en er gaat geen dag voorbij dat dit lieve beestje niet in mijn hoofd langs komt.
 Ik doe enorm mijn best om vol te houden dat ik het te druk heb, en ik het heerlijk vind zo in mijn eentje zonder de verplichting om naar buiten te gaan om een dier uit te laten. Daarbij, dieren stinken, slopen en zorgen voor overlast. Ik doe het echt niet!
 
 Mijn oom stuurt zo nu en dan foto’s van de pups. En daar is hij weer.. het dromertje.. mijn dromertje… Nee, nee, nee! 

Een aantal weken later komt mijn oom weer langs, ze zijn groot geworden! Ik knuffel weer voornamelijk met het dromertje, en mijn moeder wandelt met haar wandel vriend. Ook mijn ouders hebben hier geen tijd voor. Ze werken 5 dagen per week en hebben daar buiten genoeg hobby’s. Ook zij zeggen wat er ok gebeurd we doen het niet.

Na veel wikken en wegen, en twee keer mijn hart laten breken door afscheid te nemen van de dromer, begin ik enorm te twijfelen…
 Het is toch stiekem wel leuk. En het zou ook ergens best goed voor mij zijn.. Hij is zo lief!!
 Ik trek mijn stoute schoenen aan en zeg tegen mijn oom “Ik doe het!”

Er gaan wat weken overheen, want hij was gewoon nog te klein, en ik had nog wat dingen voor de boeg. Wat weekend diensten en een weekendje weg. Maar na het weekendje weg moet hij echt komen!
 
 Dan begint de stress.. Hoe gaat hij heten? Want van uit het nest heeft hij als enige geen naam… en namen met een C…. Not my thing!
 Lazy, want ik ben lui… Hmm nee doen we maar niet… Loupy, ook geen goed plan.. Leipo dan? Ook daar kan ik niets mee.. 
 En dan ineens denk ik aan mijn lijf spreuk… Hope! Het word Hope!!!
 
 

Het is 21 April 2018. Vandaag komt mijn kleine Hope! Het wachten leek een eeuwigheid te duren.. maar ineens is daar het verlossende telefoontje, “Hey Lou, ik ben in Delft.” Ik schiet zo snel als ik kan naar mijn ouders om mijn “kind” op te halen. Het was moeilijk voor m’n kleine pup. Ineens weg bij zijn mama en zijn grote baas, naar een nieuw thuis, bij een nieuwe baas. 
 
 Ik ben de hele avond met hem bij de bar gaan zitten op het terras. Ik woon midden in het centrum en het was dus erg belangrijk dat hij gelijk aan alle geluiden ging wennen. Dit ging verbazingwekkend goed. Hij werd door iedereen geknuffeld, vol gepropt met koekjes en gaf verder geen kik!
 
 De eerste nacht was spannend. Hoe zou hij gaan reageren? Zou hij gaan blaffen, of janken? Hij deed niets! Hij lag bij mij op bed, even laten wennen (alleen is hij nooit meer weg gegaan, dat accepteert meneer niet meer haha) en toen ik wakker werd lag het pluizenbolletje in mijn nek. 
 
 Toen begon het trainen, en eigenlijk had ik hem binnen een week zindelijk. Zo zindelijk dat hij 16 uur (!!!!) zonder kan. Uiteraard is dit niet hoe lang hij moet wachten, maar het is wel handig. 

Nu, is hij groot. Een jaar oud en een echte beschermende vent! Nog altijd blind, en ik droom nog steeds weg in zijn droom oog. Hij speelt, verveelt, blaft als het moet volgens hem en is eigenlijk super braaf. Hij sloopt niets en doet niets in huis.
 
 En iedereen loopt met hem weg… Ik heb de aller mooiste, liefste, schattigste en dromerigste hond van de hele wereld!
 
 En mijn moeder en haar wandelvriend? Het blijkt een wandel vriendin. Haar naam is Jessey, en Hope en Jes zijn onafscheidelijk. Ja, Jes is bij mijn ouders. En ook zij kunnen niet meer zonder. Het is heerlijk om broer en zus zo dicht bij elkaar te houden. Ze zijn vertrouwd met elkaar en vreten elkaar letterlijk op