Afscheid en rouw.

Rouw, een heel klein woordje, een heel sterk overheersend gevoel.
Hoe ga je daar mee om? Hoe verwerk je het verlies van een dierbare? Hoe lang duurt dit proces?


Ik ben nooit goed geweest in verlies verwerken. Het overlijden van mensen die ik goed ken vind ik lastig, maar als het iemand is die in mijn directe kring is, denk hier bij aan familie, dan kan ik daar niet mee omgaan... De laatste keer, heeft het 2 jaar geduurd voor ik het eindelijk accepteerde.




En dan heb ik het over het overlijden van mijn lieve oma, of zoals ik haar noemde “Mo”. 
Mijn Mo was een bijzondere vrouw, een vrouw met normen en waarde, respect en een belachelijke dosis aan liefde en geduld. Zij vertelde mij altijd verhalen over vroeger, de tijd dat zij jong was, de tijd dat ik geboren werd en alles daar na. 
Zij vertelde regelmatig over de dag dat zij mij ontmoeten. Ik denk dat ik 5 minuten oud was toen zij mij voor het eerst vast hield, al was dat na 8 uur en 15 minuten, maar soms voelde het als of zij mijn moeder was. Niet omdat mijn moeder geen goede moeder is, want ik heb een super, nee waanzinnige, nee GEWELDIGE moeder. Maar zo was onze band nou eenmaal. 

Als klein ukkie ging ik s'morgens naar opa en oma, mijn ouders moesten werken en opa en oma brachten mij dan naar school. Ja toen was het nog oma. Ik sliep bij hun dan nog even verder voor zij mij weg brachten, tenminste dat was de bedoeling... Als klein kind was ik al een dondersteen. Zo weet ik nog wel dat opa en oma lagen te slapen, en ik alle lippenstiften van oma te pakken had gekregen en ik helemaal onder zat. Bedenk hier bij dat ik nog naar school moet en mijn kleding een vieze bende was van de “gestolen” lippenstift. Hoe ze dat opgelost hebben? Ik denk dat ik daar wat reserve kleding had. Ik kan mij namelijk niet herinneren of ik op school (Let wel dit was groep 1 of 2) dezelfde kleding droeg. En mijn oma kennende, had ik op school gewoon nette schone kleding aan. Dit verhaal kwam bijna ieder jaar wel 1 keer boven drijven.

Mijn lieve oma is in de jaren Mo gaan heten voor mij. Afkomstig van het merk OMO. Dat was middel. Niet omdat ik haar daar mee associeerde, maar mijn brein werkte vroeger al gek. Ik zag het woord, puzzelde er mee en tadaaaa, daar was Mo.


Ook zo'n mooi verhaal wat ieder jaar terug kwam was het eieren verhaal..
“Zullen we lachen?!” Als klein dondersteentje stond ik in de keuken in de Terletstraat, waar zij toen nog woonde en had in mijn hand een of twee eieren. Ik had gewoon zin in een eier gevecht. Nou is mij ook niet duidelijk of dat gevecht ooit plaats heeft gevonden.. Zal wel niet, maar ondanks dat blijft het een mooi verhaal en een nog mooiere herinnering. 

Terwijl ik deze blog schrijf, flitsen de leuke herinneringen voorbij. Een kleine opsomming? Het leren fluiten, brandnetel mongool (Al was dat met opa, die overigens veel te snel uit mijn leven gerukt werd), verjaardagen, kaarten, stomme cadeautjes en niet mogen zeggen dat je ze lelijk vind, 28 jaar lang kerst met elkaar vieren, dat stomme ziekenhuis, zomer vakanties in Limburg noem maar op.


Na dat mijn Mo in 2000 hartproblemen kreeg en haar hartklep vervangen werd, veranderde er een hoop. Ze werd wat brommerig, en zieke vrouw. Maar ondanks dat bleef ze mijn Mo.


Kerst 2016 was de laatste keer dat ik haar heb gezien, het jaar waarin ik mijn telefoon thuis was vergeten, en dus stront sacherijnig was. Achteraf ben ik daar super blij mee. Want ik heb haar heel bewust mee gemaakt i.p.v. als telefoon slaaf. We hebben lekker gegeten, gelachen, gehuild, eigenlijk alles wat we altijd deden. 


Januari 2017 zaten mijn ouders en ik en Egypte. We wisten dat zij geopereerd zou worden, maar een simpele kleine ingreep. Op Dinsdag (Misschien wel Maandag) had ik haar nog aan de telefoon, waarin zij mij vertelde dat zij bang was voor de operatie, en ik met mijn bijdehante muil zeg “Het zal allemaal wel goed komen. Het stelt toch niks voor” Voor het eerst had ik haar huilend aan de telefoon. Als ik daar nu aan terug denk krijg ik kippenvel. Op onze laatste dag op vakantie kregen wij een telefoontje dat het mis was. Ze werd niet wakker uit haar narcose. De vlucht naar huis, is de aller langste vlucht van mijn leven geweest.. Zou ik haar nog zien? Nog een keer haar stem horen? Nog een keer kunnen zeggen dat ik van haar houd?

Eenmaal geland in Amsterdam, werden wij opgehaald door mijn oom. Hij heeft ons als Speed Gonzalez naar huis gebracht, zodat wij met een noodgang naar haar toe konden, waar wij helaas te laat bleken te zijn.


Een vreselijke tijd! 
Tot een week geleden, het is nu Oktober 2019, heb ik het hier verschrikkelijk moeilijk mee gehad. Ik had geen afscheid kunnen nemen.. (mijn ouders natuurlijk ook niet) En ik heb toch recht op dat afscheid! Egoïst...


Ik ben vorig jaar begonnen in de zorg als helpende, met ouderen. Wat echt wel moeilijk was want ik heb geen oma meer... (Komt ie weer... Egoïst)
Maar het heeft mij wel geholpen in mijn gevecht. 


Ik heb in de afgelopen periode op mijn werk heel veel mensen zien sterven, zien vechten, zien lijden. Een verschrikkelijk nadeel aan mijn vak. 
Maar ik al die gevechten, dacht ik aan mijn Mo. Aan hoe zij, in een hele korte tijd (volgens mij heeft ze 1 dag slecht gelegen) is overleden. Zonder die vreselijke lijdensweg. 


Ik ben nu dankbaar. Mijn Mo is die pijn bespaard gebleven, Ik heb dan wel geen afscheid kunnen nemen, Maar daar ben ik nu toch wel enorm dankbaar voor!


Mijn lieve Mo, een sterretje aan de hemel, een koningin in mijn hart.