Ik ben er klaar mee! Ik doe het niet! Ik ga wel in de bezemwagen.....

Het is Hemelvaartsdag, de dag dat ik mijn eerste wedstrijd hardloop en wel 5 kilometer.
 Mijn nacht was een hel. De spanning was hoog want mijn training was niet gegaan zoals ik in mijn hoofd had zitten. Toen ik mij inschreef voor deze wedstrijd had ik nog 7 volle weken om te trainen. Uit eindelijk heb ik 3 keer getraind.. veel te weinig maar ik geef niet zomaar op.
 
 Ik begon mijn dag met een goed ontbijt, pannenkoeken met banaan en een energie smoothie. Hierna ben ik beneden in de bar chill gaan koffie drinken en ouwe hoeren. Zo’n ander half uur voor de wedstrijd ben ik mij op mijn gemak gaan omkleden en heb ik mijn laatste spullen gepakt.
 ongeveer 3 kwartier van te voren had ik beneden afgesproken met mijn ouders. Mijn vader liep de 5 kilometer met mij mee. We zaten even op het terras, ontspande nog wat en vlak voor de start tijd vertrokken wij naar de start. Nog even de shirts op halen en dan wachten. Lang wachten kan ik je vertellen. Ik stond in het vak met mijn pa, mijn buurmeisje en een vriend van mijn buurmeisje en allemaal waren we licht gespannen. Nou ja mijn pa niet. Voor hem was dit een opwarmertje. 

Ineens was daar het start schot. Langzaam aan begon de menigte te bewegen en startten mijn wedstrijd. Ik ging echt kei goed van start.. ik ging lekker mee in de flow en bij de koepoortbrug kreeg ik het pas zwaar. Maar te zwaar! Mijn ademhaling zat veel te hoog en deze kreeg ik echt niet omlaag. Mijn motivatie zakte als een malle… ik zag het 1k bordje en de moed zakte in mijn schoenen! Ik was veel te hard van start gegaan en was al helemaal kapot! Had ik maar getraind!!!!

Mijn pa was mij echte held. Hij bleef zijn best doen om mij te motiveren, stelde doelen. “Als je bij die 3e landtarnpaal bent gaan we een stukje wandelen” zo hield hij het de hele weg vol. Onderweg liepen wij al snel achter aan. En de meiden die daar lopen begon mn pa ook te motiveren. Wat een held!!

Het was een helse tocht. Veel zaniken en zeiken. Veel opgeef momenten en dan mijn vader die mij vast pakte en letterlijk mee sleepte. Op 45.03 seconde kwam ik binnen, net voor de bezemwagen, hangend aan mijn vader. Die mij in de laatste 2-3 meter een zet gaf zodat ik eerder over de finish zou gaan als hij. 

Het was een hel, het deed pijn en het wat zwaar… maar… ik heb het wel gedaan!!!!
 Nu door trainen voor Disney!! Met een doel om minimaal de 5k te lopen en max de 10. Ik geef niet op!