Dankbaarheid

Het is mijn laatste nachtdienst voor mijn vakantie, het was een indrukwekkende reeks geweest. Ik besloot nog een keer bij mw R. te gaan kijken. Ze is wakker, vraagt om mijn hand en zegt "Ik heb je de laatste dagen nog beter leren kennen, je hebt mij laten zien dat het het waard is om te vechten, en dat ga ik dan ook doen! Ik zorg er gewoon voor dat ik nog lang bij je kan blijven." Ik slik mijn emoties weg en bedank mw voor deze dierbare woorden en spreek af dat zij vecht tot Dinsdag om dan een nieuw doel te stellen.

Ik ga even een flink stuk terug in de tijd, terug naar mijn vorige werk plek en denk dan aan mw O.

Mw O. was de eerste bewoner die in mij geloofde, waar ik uren lang mee zat te kletsen en ik mijn liefde voor het vak vond. 

Toen ik 30-11-2018 afscheid nam op die locatie zaten wij huilend naast elkaar. Het brak mij hoe emotioneel deze vrouw werd van mijn afscheid. Ondanks dat wij afgesproken hadden dat ik zo nu en dan nog eens terug kwam. 

Regelmatig video belde wij en als ik dan langs kwam zei ze "Ach meisje, ben je er weer! Ik heb je gemist."

Mw O. overleed vorig jaar en mijn hart brak. Op dat moment beloofde ik mijzelf, Nooit meer! Nooit meer komt er een bewoner zo dichtbij!

Deze week kwam ik er achter dat ik mijn eigen belofte had laten varen en er heel stiekem weer een bewoner in mijn hart is gaan zitten.

Vandaag wil ik jullie vertellen over Mw R. Mw is een dame van 87 jaar, maar gedraagt zich als een 60-70 jarige. Lekker jong van geest. 

Mw is een enorme lieve vrouw, altijd perfect tot in de puntjes verzorgd, enorm zelfstandig en geeft een ieder een rustgevend gevoel.

Mw kwam in 2019 bij ons wonen en was voor mij niet meer als een dame die ik s nachts moest bezoeken om te kijken of zij nog in orde is en of zij slaapt. 

Toen mw vorig jaar erg ziek werd dachten wij allemaal dat zij het niet lang zou volhouden. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik en mijn collega om en nabij 2 uur bij mw hebben gezeten, omdat zij wakker was en wilde kletsen. Alleen ging dat kletsen haar niet heel goed af (wat je niet geloofd als je haar zou kennen), in al die tijd heeft zij ons eigenlijk alleen verteld dat ze het mooie schilderij boven haar bed gekregen heeft van haar zoon toen zij bij ons kwam wonen.

Mw knapte gelukkig snel op en daar eindigde onze gesprekken. Ik werkte toen tenslotte alleen in de nacht en dan moeten mensen gewoon slapen.

Toen ik dit jaar mijn rooster liet veranderen en ik weer dag en avond diensten ging draaien naast mijn nachten, kwam ik mw steeds vaker tegen. Op mijn eerste dag dienst zat zij op mijn route. Ik had wel van collega's gehoord dat mw een hele leuke en lieve dame is maar ik wist nog niet hoe en wat. 

Ik ben dan ook volledig open dat zorg moment in gegaan.

Er was gelijk een klik. Je merkt gewoon zodra je binnen stapt hoeveel respect mw in zich heeft en hoeveel liefde zij te geven heeft.

We maakte tijdens het zorg moment een leuk kletspraatje en voor ik het wist was het zorg moment voorbij.

Dat is toch wel een zorg moment waar ik met veel plezier aan terug denk. 

Van af dat moment was er altijd een vriendelijk woord op de gang, een liefdevolle blik tijdens controle momenten en een warme groet als mijn dienst er weer eens op zat.

In de avond loop ik altijd op de afdeling waar mw woont. ik begin altijd even met een kort moment bij mw. even vragen hoe het gaat of een snelle hallo. Even mijn gezicht laten zien. Mw laat altijd duidelijk merken dat zij dat enorm waardeert.

Wij hebben inmiddels onze vaste afspraken waar wij zonder te communiceren van op aan kunnen.

Een paar maanden later, midden in corona zegt mw tegen mij "Ik ga niet naar dat andere huis hoor! Ik blijf mooi hier, bij jullie. Die rare ziekte is hier mooi buiten de deur gebleven, daar ben ik trots op. Ik voel mij veilig bij jullie!"

Ik wist helemaal niet dat mw maar tijdelijk bij ons was en voelde mij dan ook erg trots toen zij dit zei.

Mw is voor mij altijd de laatste bewoner die ik help, We zitten even rustig, even een kletspraatje, ik breng mw naar bed, smeer haar benen in en ik loop met een enorme glimlach de deur uit, wat er ook gebeurd is in mijn dienst.

Ik probeer mij altijd vast te houden aan de afspraken die ik maak. Helaas was mijn laatste avonddienst anders.

Ik was elders hard nodig en kon mijn afspraak met mw niet nakomen. Mw is gelukkig heel begripvol en was blij dat ik toch nog even heel snel naar binnen schoot om mw welterusten te wensen ondanks dat mijn tijd al om was.

Ik vertel haar dat ik na mijn nachten vakantie heb. Mw haar grimas vertrekt en zegt "10 dagen?! Zo lang! Ik gun het je hoor meisje, maar ik moet je dan wel heul lang missen!" Mw krijgt het weer voor elkaar dat ik een enorme glimlach op mijn gezicht heb..

Als ik toen eens wist wat ik nu weet..

Het is maandag nacht, mijn eerste nachtdienst van de drie die ik er achter elkaar draai. Ik heb met mijn collega net de grote ronde gelopen als ik een alarm krijg. Ik kijk op mijn pieper en schrik. Ik zie het kamernummer van mw R. 

Mw belt nooit, tenzij het echt paniek is. Ik begin te rennen en roep tegen mijn collega dat ze gelijk mee moet. 

Binnen een minuut ben ik van de ene kant van t gebouw aan de andere kant, van boven naar beneden. 

Ik kom binnen en zie mw op het randje van haar bed zitten. snakkend naar adem en aan het vechten om recht op te blijven.

Ze rijkt gelijk naar mijn hand. Ik ga voor haar zitten en vraag wat er gebeurd.

Mw geeft aan dat zij het heel erg benauwd heeft en wijst naar plekken waar zij pijn heeft.

Ik zie dat mw bang is en doe wat ik kan om haar gerust te stellen.

Mijn collega doet wat ze kan en de coördinerende dienst zorgt dat de arts gelijk ingeschakeld word. 

Ik ga naast mw zitten om haar te kalmeren, mw legt haar hoofd op mijn schouder en knijpt voorzichtig in mijn hand.

Mw word steeds wankeler en we besluiten haar hoofdeind recht op te zetten en haar daar tegen aan te zetten zodat zij steun heeft.

De arts komt en schakelt vrijwel direct de ambulance in.

Dat is het moment dat ik mij besef wat er gebeurd. De kans dat mw deze nacht zal sterven is enorm groot.

Bij de gedachte lopen de tranen over mijn gezicht heen.

De ambulance komt en geeft aan dat de kans zeer groot is dat mw de ochtend niet zal halen.

Het lood zakt in mijn schoenen. het is corona tijd, de broeders staan bij mw en wij kunnen nu dus niet naar haar toe.

Heel langzaam rolt de eerste traan over mijn wang en ik besluit weg te lopen.

Even mijzelf weer terug halen. is het professioneel? Nee. Maar ik ben ook maar een mens.

Ik herpak mijzelf en loop terug de gang op.

De broeders zijn even weg bij mw en ik pak de kans om nog even naar haar toe te gaan met beide handen aan.

Mw laat duidelijk merken dat ze blij is dat ik nog even bij haar ben. 

Ik zeg haar dat ik haar morgen nacht gewoon hier verwacht, dat ze even moet vechten maar dat ik weet dat zij dit kan.

Ik haal mijn hand over haar hoofd en streel haar gezicht.

Op het moment dat mw weg is komt het besef.. 

Ik zie haar mogelijk nooit meer terug.

Op dat moment had ik het door, zij doet wat mw O. deed.

Ze is in mijn hart gekropen..

Ik slaap die dag erg slecht, blijf dit opnieuw afspelen in mijn slaap.

Ik besluit wat eerder naar mijn werk te gaan. 

Als ik aan kom fietsen zie ik licht branden in haar appartement.

Is ze thuis? Of is haar zoon er om dingen te zoeken...

Ik snel mij naar boven om aan te kloppen bij een andere bewoner waar mijn collega is.

Ik kijk haar vragend aan en zij verteld mij de mooiste zin die ik ooit had gehoord "Ze ligt net in bed, maar is nog klaar wakker.

Ik draai me om en sluit de deur.

De afstand tussen mw haar appartement en de kamer waar is sta is hoog uit 10 meter.

Ik kan je vertellen, het voelde als 5 kilometer.

Ik gooi mijn tas en jas op de grond bij de muur, klop aan en loop naar binnen.

Nog vol angst en emotie.. en ineens hoor ik "Ha meisje, ben jij er ook! Wat leuk!"

Ik doe mijn best niet te gaan huilen en ga naast haar zitten.

Het eerste wat mw zegt is "Waarom moet ik nou dood gaan"

Die woorden sneden in een klap mijn hart uit mijn borstkas, knepen m'n hart samen, verpulverde het en propte het terug in mijn lichaam. 

Ik kijk haar aan en besef me dat ik huil.

Ik bied mijn excuses aan voor mijn zichtbare emoties en vertel mw dat zij een enorme indruk achter heeft gelaten.

Dat ik dankbaar ben dat ik op dat cruciale moment bij haar was en nog veel dankbaarder ben dat zij nu voor mij zat.

Een uur vliegt voorbij, we kletsen over van alles. Mw verteld over haar verleden, over haar man en haar zoon.

We lachen, we huilen en we spreken iets af.

We spreken af dat mw kei hard gaat vechten, ondanks dat zij ongeneeslijk ziek is.

Dat zij er voor knokt dat zij nog minimaal 13 jaar bij ons blijft.

S' nachts doe ik meerdere malen controle uitvoeren bij mw.

Een enkele keer is zij wakker en wil ze direct mijn hand vast houden.

Het doet goed om te zien en te voelen dat iemand zich zo veilig voelt bij mij.

Op het laatste zorg moment dat ik heb die nacht beloofd zij mij dat zij er s' avonds nog zal zijn.

Mw heeft nog zoveel te vertellen en ik krijg vertrouwen in haar strijdlust.

Zij zit als ik binnenkom voor de start van mijn laatste dienst net op bed, gewoon zoals zij is, zoals ik haar het liefste zie.

Niet als patient, maar als Mw R. De dame van de afdeling.

ik krijg een glimlach van haar terwijl zij aan te telefoon is, en zie haar heel subtiel met haar vinger een kom binnen beweging maken,

We kletsen nog wat en ik wens haar een goede nacht. 

"Maak me maar gewoon wakker hoor als je langs komt"

Bij mijn laatste controle moment om 06.30 uur is mw wakker.

Als wij nog even gepraat hebben spreek ik met haar af dat als ik op locatie ben in mijn vakantie ik haar even kom begroeten.

Mw pakt mijn hand en zegt, "Ik heb je de laatste dagen nog beter leren kennen, je hebt mij laten zien dat het het waard is om te vechten, en dat ga ik dan ook doen! Ik zorg er gewoon voor dat ik nog lang bij je kan blijven."

Dit zijn de mooiste woorden die ik ooit kreeg. Een prachtig geschenk!

Ik kan nu alleen maar hopen dat zij er nog is als ik weer binnen ben.