Het is November 2020 als ik midden in de nacht intense pijn krijg in mijn borst. Ik wuif het weg en ga verder met mijn werk.
De pijn word langzaam erger, mijn borst word blauw en de dokter propt me vol met antibiotica...
Als dat niet werkt word je verwezen naar het ziekenhuis en word je door de molen gehaald.
"Houd er rekening mee dat het kanker kan zijn" Die woorden snijden door je hart als een warm met door boter.
Direct leef je in angst en paniek.. Gelukkig is alles goed afgelopen.
November 2020, ik word wakker voor mijn nacht dienst. Ik kleed me aan, maak mijn tas klaar, eet iets en ga naar mijn werk.
Op dat moment is er nog helemaal niets aan de hand.
Rond een uur of 12 ben ik klaar met mijn eerste ronde als ik op de gang loop en ineens een enorme steek in mijn linker borst krijg.
Het eerste wat ik denk, ah kak! Toch niet mijn hart? Het zal wel weg zakken..
Ik ga door met mijn werk en de pijn zakt inderdaad langzaam weg.
Ik vergeet zelfs dat ik dit gevoeld heb.
De volgende dag word ik wakker met stekende pijnen in mijn borst en wederom wuif ik het weg.
Ik ben niet zo van het rennen naar de dokter als ik weer eens wat voel.
Pijn is inmiddels mijn beste vriend dus ik trek mij er niet zo heel snel veel van aan.
Ik sukkel dan ook een tijdje door.
Na een week of drie begin ik een verdikking te zien op mijn borst bij mijn tepel,
Ik denk dat het een puistje is dat naar buiten probeert te komen. Heb ik vaker last van en laat het dan ook met rust.
Het komt vanzelf naar buiten. Vervelend is het wel, gevoelig vooral.
Bukken word vervelend, tillen word pijnlijk en aanraken is een no go!
Het is dan ook heel lastig als er weer eens per ongeluk tegen aan getikt word door een bewoner..
Of als ik mij weer eens stoot aan een bed, een stoel of bedenkt het.
Ik ben nog al onhandig en zit dan ook altijd vol blauwe plekken.
Eind December ben ik het toch wel zat,
Ik heb er veel over gesproken met mijn ouders, en ook zij wilde inmiddels wel weten wat het is.
Want stel je nou voor dat het toch iets ergs is..
Ik ben toch een vrouw, en vanaf je 30e moet je sowieso voor meerdere dingen op controle.
Ik besluit dan ook om naar de huisarts te gaan.
Bij de huisarts geef ik aan wat er gaande is, hoe lang het al speelt en dat ik wil dat er goed naar gekeken word en dat ik serieus genomen wil worden.
De arts onderzoekt en komt tot de conclusie dat het een abces is.
"Ik schijf je voor een week antibiotica voor, 3x daags 1 capsule. Dan moet het over gaan"
Ik haat antibiotica en ben dan ook heel erg slecht met die dingen in nemen,
Ik vergeet ze regelmatig en ben dan ook redelijk onder de indruk van de 3x daagse dosering.
Ik haal mijn medicatie op bij de apotheek en besluit hier op 1 Januari mee te beginnen.
Het was tenslotte vlak voor de jaarwisseling en het jaar start je toch met een glas champagne,
Mag dus niet met antibiotica.
Dus ik wacht een paar dagen. Ik liep al lang met de pijn dus was er inmiddels ook wel aan gewend.
Ik start 1 Januari braaf met de kuur, ik zet wekkers om mij aan die capsule te herinneren en ben zowaar een keer trouw.
Ik zie de bult langzaam slinken en krijg vertrouwen in de kuur.
Na een week is de kuur afgelopen maar is naar mijn verbazing de bult niet weg....
En er op drukken is nog altijd even pijnlijk.
Ik besluit dan ook om contact op te nemen met mijn huisarts.
"Dat is normaal, de kuur werkt nog een paar dagen door. Als het over een week niet over is zie ik je graag op het spreekuur"
Is het antwoord dat ik krijg van de arts.
Het is een arts dus je gaat er van uit dat het klopt.
Maar helaas, na een paar dagen ga ik weer door de grond van de pijn en is de bult weer groter.
En als of dat nog niet erg genoeg is, voel ik dat de bult vocht lekt van binnen.
Heel gek ik weet het maar je voelt het.
Ik neem weer contact op met de huisarts en moet langs komen.
"Het is inderdaad flink in grootte toegenomen, ik geef je een zwaardere kuur, 4x daags een capsule. Wel helemaal afmaken!"
Weer een kuur, Heb ik dat!
Maar ik ben weer trouw, want ik wil gewoon echt van de pijn af.
4 wekkers, over 24 uur verspreid.
Na een week is de kuur afgelopen, is de bult niet weg én heb ik een schimmel infectie. Een fijne bijwerking van de antibiotica.
Dus wéér een kuur. Maar dit keer voor de schimmel infectie en een nieuw consult met de arts.
"Ik verwijs je door naar het ziekenhuis, dan kunnen ze hem leeg zuigen"
Goh, dat hadden ze niet eerder kunnen bedenken? Want het ziet er toch zo simpel uit?
Als ik er aan terug denk raak ik weer geïrriteerd.
Ik maak direct een afspraak bij het ziekenhuis en kan er binnen 2 dagen terecht.
Oké die twee dagen overleef ik nog wel.
Al zou ik nu toch wel eens goed willen slapen, ik ben een buikslaper en ik kan je vertellen, je kan met die pijn niet op je buik liggen.
Lekkere hel.
"Maar ik ben weer trouw, want ik wil gewoon echt van de pijn af.
4 wekkers, over 24 uur verspreid. "
In het ziekenhuis ging het vrij vlot,
Ik mocht gaan liggen, er kwamen twee vrouwelijke artsen en het eerste wat beide zeiden "Waarom heeft je arts je niet eerder gestuurd? Dit is al gaande van af November? Je kan toch niet zo lang met zo veel pijn lopen?"
Ik voelde me veilig, tot ik er achter kwam wat er gebeurde...
De arts komt aan met een enorme holle naald.. "Ik kan je alleen niet verdoven, ontstoken huid reageert niet op de verdoving"
Ik kan je zeggen dat mijn adem stopte, ik begon te zweten en angst niet al te best is op dit moment.
Die naald word in mijn huid gebracht en dat is al vervelend maar dat leeg zuigen...
Die huid trekt vacuüm! Dat doet me toch een partij zeer!!
"Dit gaan we op kweek zetten, en volledig door de molen halen. Houd u er rekening mee dat er uit kan komen dat het kanker is? Ik zeg niet dat dat de uitkomst is, maar het kan wel. Zodra het genezen is moet u terug komen voor een mammografie"
De grond zakte weg onder mijn voeten.
Ik ben 32, een heel leven voor me. Kanker zit niet in mijn bucketlist!
En ik heb al helemaal geen tijd voor die rot ziekte!
Van af dat moment staat mijn leven stil.
Maar ik moet door, mijn hoofd is een wisselwerking in gang aan het zetten.
Zo ben ik positief, zo lig ik huilend van angst op bed.
Het voordeel van het uitzuigen, ik kon weer op mijn buik liggen, ik ben dan ook direct naar bed gegaan om even bij te tanken.
Op het moment dat ik wakker word merk ik dat er een wondje is ontstaan op de plek waar de bult zat.
En natuurlijk moest die ook nog even flink gaan ontsteken.
Maar zo simpel als ik ben heb ik dat genegeerd tot het niet meer ging.
Weer naar de huis arts en hup door naar het ziekenhuis.
"Ik wil je antibiotica geven maar je hebt een maand lang antibiotica geslikt, Ik stel dan ook voor om te opereren. Dan halen we de "ontstekingen zak" weg, hechten het mooi en ben je als het goed is van alle ellende af"
Het is wel garantie tot de deur...
Maar ik stem er in mee.
Alleen door Corona duurt het allemaal even.
1 April 2021 (bijna 5 maanden na de eerste pijn scheut) ben ik aan de beurt.
Ik ga met heel veel tegen zin naar het ziekenhuis,
Heb een hel bij het plaatsten van het infuus, want geloof me na 4 keer mis prikken wil je niet meer,
En ga vol spanning de OK op.
Je hoopt dat alles goed komt door de operatie maar helaas..
Mijn operatie was dan wel geslaagd maar mijn lichaam had andere plannen.
Binnen twee dagen zie ik mijn wond wijken.
Ik bel het ziekenhuis, mag op consult komen en word na gekeken.
"Geen zorgen, het ziet er prachtig uit. wel weer even twee dagen niet douchen. het moet echt even drogen."
Op zaterdag en zondag ochtend ga ik naar mijn werk, doe wat "lichte" werkzaamheden en ga om 11.00 uur weer naar huis
Zondag na werk stap ik onder de douch, na twee lange dagen en schrik mij kapot!
Mijn huid wijkt 1,5 cm!
Dit was van de week nog niet...
"Op het moment dat ik wakker word merk ik dat er een wondje is ontstaan op de plek waar de bult zat."
In paniek maak ik een foto, stuur die naar mijn moeder en bel haar gelijk op.
Ze is geschrokken en vind dat ik direct de SEH moet bellen.
Als je moeder dat zegt, dan doe je dat..
Dus met een trillende angstige stem bel ik de SEH.
Zij vonden dat ik gelijk terug moest komen.
Zoals altijd bij de SEH duurde het een eeuwigheid voor ik geholpen wordt.
Ik besluit mijn lieve vriendje te bellen met het nieuws..
"Oke ik kom er nu aan!" super lief! Maar door de corona maatregelen mag er maar een iemand mee.
Ik zeg hem dan ook te blijven waar hij is en dat ik hem zou bellen als ik klaar ben.
Het heeft zo'n twee uur geduurd voor we eindelijk naar binnen mochten..
"Het ziet er niet ontstoken uit. Ik wil wel even wat weefsel afnemen en geeft je toch nog een kuur en pleisters. Houd het nu wel 2 dagen droog. zodat het kan gaan herstellen"
Dit duurde wel geteld 5 minuten en toen konden we weer gaan.
Buiten stond mijn lief ons op te wachtten..
Hoe schattig <3
Op maandag besluit ik mijn manager in te lichten.
Want werken was echt even geen optie meer. Bij aanspannen van de borstspier verergerde het alleen maar.
Ik at echter niet stil, ik ging 3 a 4 ochtenden per week naar werk om administratie te doen.
De wond verslechterde in de opvolgende weken.
Uit eindelijk had ik een gat van 3,4 cm doorsnee. en kon ik mijn melkklieren zien én aanraken.
Ik merkte daar door dat ik depressief begon te worden,
'gelukkig' heb ik ervaring met depressies en wist ik hoe ik mijzelf hier boven op kreeg.
er gingen flink wat weken over heen voor er ook maar verbetering was.
Om de 2-3 weken moest ik terug naar het ziekenhuis voor controle,
En om te kijken of we iets met het wondplan konden doen.
Een wondplan is een plan waarin besproken/beschreven wordt hoe de wond verzorgd moet worden.
Ik kreeg Urgotul met zilver (gaas) voor op de wond en daar over heen een gigantische pleister.
dat moest ik 1x per dag verschonen en kon eindelijk stoppen met 3x daags uitspoelen.
Na twee maanden zat er eindelijk schot in.
Het einde was in zicht.. mijn wond gebon eindelijk te sluiten.
Nu ben ik 4 maanden verder, is mijn wond dicht, een litteken waar je u tegen zegt maar,
Ik kan weer werken, lachen en functioneren.
En die depressie? Die ben ik de baas!
Het is een hel geweest, ik heb diepe angsten gekend maar sta er en sterker als daar voor <3
Reactie schrijven