Mag ik nog slapen? Oh lekker...

Ik loop al een tijdje mee in de ouderen zorg,

Een prachtig vak dat gepaard gaat met een lach en een traan.

Je leert er hele mooie mensen kennen, zo ook de dame waar ik vandaag over schrijf.

Uit privacy redenen kan en mag ik geen namen noemen dus voor dit verhaal noem ik haar mw. Magikeraluit.

Beetje een gekke naam misschien, maar dit is wel hoe wij (de nacht dienst) haar kennen.

Mw Magikeraluit belde namelijk meerdere keren in de nacht met de vraag "Mag ik er al uit? Mag ik nog slapen? Oh lekker..".

Je zou denken, wat irritant! Meerdere keren op een nacht? Iedere nacht weer?

Soms werden wij er ook wel gek van hoor, maar zij kon er niks aan doen. 

Het maakt ook wel dat zij niet snel vergeten word.

 

Mw. Magikeraluit kwam in 2019 bij ons wonen, een kleine tengere lieve dame (zo ken ik haar tenminste) die haar hart echt wel op de juiste plek had. Het was ook stiekem niet zo erg als zij wakker was tijdens de controle ronde.

Ja natuurlijk zie je ze het liefst slapen, want hoe beter de mensen slapen, hoe beter hun dag is. Maar soms is het niet anders.

Mw was tegen ons altijd super lief en stiekem was zij super aandoenlijk.

 

Ik zal dan ook nooit vergeten hoe het afliep met deze bijzondere dame.

*Bovenstaande foto is niet van Mw Magikeraluit. Dit is een foto uit mijn prive leven, maar wel heel toepasselijk op dit verhaal*

 

 

Het is 2020, COVID-19 oftewel Corona breekt uit, ook in Nederland en alle zorg instellingen gaan per direct volledig op slot. Er mag niemand meer in of uit behalve het zorg personeel.

Heftige situatie! Zeker voor de ouderen!

 

In het begin van deze periode kreeg mijn collega de schrik van haar leven,

om 07.00 uur liep Mw. Magikeraluit achter haar rolstoel de gang op. 

Mw was niet stabiel op de benen en zat dus altijd in haar rolstoel.

Wij vonden het al bijzonder dat mw deze nacht niet gebeld had maar waren in de veronderstelling dat zij eindelijk een keer een goede nacht had.

Natuurlijk waren wij wel bij haar geweest maar het was niet opgevallen dat zij haar bel niet om had.

Door dat mw nu toch al op was besloten wij haar te wassen en aan te kleden, toevallig hadden wij hier een keer tijd voor.

 

Na het aankleden zag ik een brief op tafel, mw wees er naar en vroeg mij deze voor te lezen. 

Het was een brief van familie, over de huidige corona situatie en dat zij niet naar haar toe konden.

Mw luisterde aandachtig en aan het einde rolde de tranen over haar gezicht.

Mw was beginnend dementerend, dan maakt dit extra indruk, zeker omdat het verhaal voor haar nieuw was ondanks dat het haar eerder al voorgelezen was.

 

Na ongeveer een maand ging mw vreemd gedrag vertonen. Reageerde anders als normaal, ging gooien met haar spullen om onze aandacht te krijgen en belde meer als zij ooit gedaan had.

 

Mijn collega kreeg een vreemd gevoel toen zij mw zag en besloot om controles bij mw te doen.

Dit houd kort in dat de temperatuur gemeten word, de bloeddruk word gecontroleerd en er gekeken word hoeveel zuurstof iemand in het bloed heeft. Wij zijn tijdens deze periode gewoon extra voorzichtig want ja je weet het nooit..

De controles weken af en de arts werd gebeld.

Dit heeft een flinke tijd in beslag genomen.

 

Mijn collega en ik besloten los van elkaar te gaan werken. Zij bleef bij mw en ik ging door met onze werkzaamheden.

Mw werd niet rustig bij mijn collega. Mw wilde continu haar hand vast houden en heeft een hoop dingen gezegd. Vraag me niet wat, dat is tussen hun gebleven.

 

Na een aantal uur heb ik het over genomen, want er zijn gewoon dingen die mijn collega moet doen die ik niet kan.

Mw heeft mijn hand gepakt, "Ik ga toch niet dood he? Waar is mijn moeder? Is mijn moeder boos? Moet ik al naar school?"

Dit was ik wel gewend van haar. Dit gebeurde vaker.

Maar wat mij zo raakte en wat maakte dat ik weer het besef kreeg waar ik het voor deed waren de worden die zij daarna sprak "Jij bent altijd zo lief! Dank je wel zuster! Jij bent mijn vriendin." En geloof me, ik was echt niet altijd aardig, soms moet je de mensen ook even toespreken.

 

"Mw luisterde aandachtig

en aan het einde rolde de

tranen over haar gezicht."

Ik heb uiteindelijk mw haar bed zo laag mogelijk gezet, het licht uit gedaan, haar hand gepakt en ben op de grond bij haar gaan zitten.

Na een klein uurtje is Mw eindelijk in slaap gevallen.

 

Het zat ons niet lekker hoe dit ging, hoe mw er aan toe was, maar wat moet je doen? Je kan niks..

Ik had daarna nog twee nachtdiensten en kon nog goed volgen wat er met mw was en wat er verder ging gebeuren.

 

De nacht er na liepen ik en een andere collega bij mw langs, mw moest op dat moment besmet verpleegd worden dus naar binnen was geen optie, gelukkig kon je mw van af de deur goed zien. 

Ik scheen met mijn lampje naar binnen en was mw kwijt... Ze was gewoon niet te zien! Bed hekken omhoog en toch was zij foetsie...

Waar is ze? Wat is er gebeurd? Ligt ze ergens op de grond? Als ze zich maar niet bezeerd heeft!

Snel in vol ornaat (Schort, handschoenen, mondkapje. Dat wat al zo schaars was en normaal maar een persoon per kamer mag) en met zijn tweeën naar binnen.

Eenmaal bij het bed moest ik enorm lachen.

Mw had van alles naar de deur gegooid, wekker, drinkvoeding, gehoorapparaten, een glas, haar deken lag naast het bed, en mw? Die lag onder het laken te knuffelen met een wc rol.

Ik denk dat de wc rol als volgende aan de beurt was.

We hebben alles netjes opgeruimd, mw weer degelijk in bed gelegd en zijn weer verder gegaan. Mw was dood moe en viel als een blok weer in slaap.

 

Maar dit is en blijft vreemd gedrag.. In mijn laatste nacht kwamen we er dan eindelijk achter. 

Mw Magikeraluit had een delier. 

Ja dat verklaart een heleboel! 

Ook deze nacht hadden wij een controle moment. En Ja hoor, BINGO!

Mw zat volledig gedraaid, recht over eind, met haar benen door haar bed hek.

Mw probeerde uit bed te komen.

 

Wij hebben alles gedaan wat we konden om mw weer in bed te krijgen.

Weer stelde mw de vragen "Ik ga toch niet dood? Waar is mijn moeder? Blijf je bij me?"

Gevolgd met "Kijk daar staat mijn broer!"en weer "Jij bent mijn vriendin! Ach lieverdje"

 

Kort daarna is Mw Magikeraluit overleden. Niet aan Corona! Puur ouderdom.

Het is nog iedere nacht een enorm gemis! Maar vergeten doen we haar niet.