Mag ik nummer 21?

Ik hang aan de bar, in mijn vaste stamkroeg en hoor achter mij "Hey Lou, mag ik nummer 21?" Als ik mij omdraai moet ik lachen en zeg ik een vriend gedag.

Ik ben wie ik ben, een uniek mens zoals iedereen, maar toch ben ik anders.
Het is inmiddels een vaste grap geworden in mijn kringen “En wie hebben we vandaag voor ons staan?” of “Ik weet niet wie er nu weer is, maar dit vind ik de minst leuke”.  Of ik roep ineens midden in een gesprek “Wacht even, even iedereen corrigeren.” Ik ben even stil en ga weer verder met waar ik mee bezig was.

Ik wissel meerdere keren per dag van “persoonlijkheid”. Dat is de makkelijkste omschrijving die ik er aan kan geven. Ik ben Lou, en ik ben nooit alleen. Eenenvijftig versies van mij, die de hele dag met elkaar communiceren en regelmatig wisselen zij van plek. Oftewel er is steeds een andere Lou.

Mensen denken al snel als je hier over praat dat je gek bent. Psychisch niet in orde, opgesloten moet zitten en een gevaar bent. Dat valt alleen reuze mee. Gek? Als een deur. Maar opsluiten? Een gevaar voor de samenleving? Zeker niet! In mijn werk als helpende komt het juist heel goed van pas. Ik kan met iedere bewoner overweg, juist door mijn wisselingen, die trouwens maar weinig mensen door hebben. Je moet mij heel erg goed kennen, door en door wil je ze door hebben.

“Jeetje wat ben je ineens humeurig!” emotioneel, gemeen, lief, attent, zorgzaam, irritant.. dit word bijna dagelijks tegen mij gezegd en eerlijk gezegd kan ik mensen daar geen ongelijk in geven. Dat zijn mijn wisselingen. Ineens pats boem van een zorgzame lieve meid kan ik switchen naar een drama queen, een draak, een boze valse teef.

Dat kan voor mensen om mij heen heel erg lastig zijn..
Maar hoe zit het nou, want dat is de vraag waar mensen mee lopen.
“Ben je ineens een klein kind dat met poppen speelt? En dan uit het niets een terrorist die mensen iets aan wil doen?”
Zeker niet. Het is een gespleten persoonlijkheid, maar gelukkig op een subtiele manier. Ik ben gewoon heel blij en in eens heel verdrietig. Komt door prikkels, slaap gebrek, stres of bijvoorbeeld emotie.

Vooral de prikkels, die zijn het ergst. Een drukke feest avond? Het is voor mij helaas niet te doen. Ik ben meer buiten als binnen, want die drukte maakt me van slag. Dan gaan de stemmen (persoonlijkheden) met elkaar in gevecht, want wie hoort er nou op dat feest thuis. Een verjaardag, waar continu door meerdere mensen tegelijk gepraat word, ik kan het.. tien minuten en dan word het zwaar. Het liefst ga ik dan ook naar huis. Of ik ga gewoon helemaal niet. Het is maar net hoe mijn dag geweest is.

Buiten het feit dat het lastig is voor de mensen om mij heen, is het nog het meest moeilijk voor mij. Altijd uitleggen wat er gebeurd, waarom je ineens in paniek bent of onrustig. En hoe het dan zit. Ik word dan snel raar aangekeken.. raar genoemd of al dat andere wat ik al eerder benoemde.

Daarom ook de blog van vandaag, ik schaam mij niet voor wie ik ben, of ik nou vandaag Lou ben of nummer 21, 33, 12 of misschien zelfs nummer 51.. (nee ze hebben geen namen!) Maar ik begin wel moe te worden van het uitleggen hoe het zit. Zeker als het gevraagd word door iemand die ver van mij af staat.

Gelukkig weten de mensen van dichtbij hoe ik in elkaar zit, hoe mijn persoonlijkheden de overhand nemen, en hoe ze me weer terug kunnen krijgen. Dat geeft toch best rust.

Dus schrik niet als je hoort “Mag ik vandaag nummer 21?” of “Wie heb ik vandaag voor me?” of als iemand me Leipe Lou noemt (de mensen die dit mogen zijn beperkt, dus heb je het nooit gezegd? Doe het ook maar niet. Nummer 44 word daar heel erg boos om. Haha). Ik ben het gewend.