Mijn moeder is niet zomaar een moeder.

Ze is mijn moeder, mijn muziek maatje, mijn vriendin, mijn steun en toeverlaat.

Een mega sterke vrouw die zichzelf altijd op de tweede plaats zet, terwijl het voor haar ook al heel lang niet makkelijk is.

Ik wil dan ook nu zelf even in haar schaduw gaan staan en haar verhaal vertellen...

We springen even 27 jaar terug in de tijd. 

We woonde met het gezin in Den- Haag en mijn moeder was verpleegkundige in het ziekenhuis.

Wisselende diensten en dus ook in de nacht.

Onderweg naar haar Nachtdienst, waarvan niemand op dat moment wist dat dat haar aller laatste zou zijn,

Zit mijn moeder op haar fiets als er een dronken automobilist het rode stoplicht negeert. 

Voor mijn moeder beseft wat er gebeurd rijd hij haar aan. En is haar "zorgeloze leventje" voorbij.

Voor ik verder ga, ik ben mega dankbaar dat dit haar niet haar leven gekost heeft. Dit had namelijk wel kunnen gebeuren!

De schade? De halve kop is van haar onderbeen af, haar kniebanden gescheurd, haar fiets volledig naar de klote, en mega grote schrik (er zal echt wel meer letsel zijn geweest, but let's be real... het is 27 jaar geleden en ik was pas 4!).

Van dat moment weet ik verder niks, ik was er niet bij. Ik mag het wel weten, maar wat is de meerwaarde? We maken het er niet mee ongedaan. Dus laat de rest maar uit mijn rugzakje vandaan.

Ik weet dat mijn vader mij naar opa en oma heeft gebracht en dat hij heel veel later weer terug kwam met mijn moeder.

nou heb ik onlangs over deze dag gesproken met mijn moeder, en mijn herinnering is helaas anders als de realiteit. 

Ik kan over deze dag dan ook niets meer vertellen.

Mijn moeder kreeg voor 6 weken gips om daarna geopereerd te worden

Een amputatie was zij op dat moment te jong voor. Al wisten ze toen wel al dat het er ooit van zou komen.

Dit is het moment geweest dat haar leven eigenlijk een hel is geworden. Zij zal het echter nooit zo omschrijven.

Van af dit moment moest zij leven met pijn... Omdat de bestuurder van de auto geen zin had om een taxi te bellen...

Mijn moeder kreeg gelijk een brace, of een beugel zoals we m ook wel noemde.

Een metalen frame wat ongeveer 25 cm hoog was en om haar bovenbeen zat, een scharnier op de zijkant van haar knie en dan weer zo'n 25 cm om haar onderbeen.

Dit alles zette ze vast met klittenband.

Als ik er aan terug denk lopen de rillingen weer over mijn rug heen.

Dit zorgde er voor dat haar been recht stond en dat zij "gewoon" kon lopen.

Haar been stond namelijk sinds het ongeluk in een wat bijzondere houding.

kijk naar je arm, buig je arm en kijk naar de vorm van je arm. Zoals je elleboog nu staat, stond haar been.

Alleen staat je elleboog naar buiten en stond haar knie naar binnen.

Als je goed op hebt gelet heb je gezien dat je arm nu ook korter oogt.

Dit was dus ook met haar been. Door dat deze korter was door de stand van haar been liep zij in een klap mank.

Ik kan je vertellen dat dat best wat met je doet als je zo jong bent.

Voor mij was ze normaal, ik bedoel, ik was 4 toen het gebeurde. Ik ben dus opgegroeid met een mindervalide moeder.

Maar voor de buitenwereld.... Poeh! De blikken van de mensen op straat... Daar lusten de honden geen brood van!

Maar goed, het leven gaat door...

Je leert er mee leven, de pijn werd niet dragelijk maar het wende en je kop in het zand steken past nou niet echt bepaald bij mijn moeder.

Ik moet eerlijk bekennen dat mijn jeugd er niet minder om is geweest.

Ze heeft altijd zo goed en wel alles gedaan wat ik leuk vond en wat goed was voor mij en mijn ontwikkeling.

Ik had eigenlijk niets te klagen.

Ik kan mij ook niet herinneren dat ik haar heb zien huilen in die tijd.

Na een tijdje kreeg ze een invalide autotje. Zo'n klein rood ding wat niet harder mag als 45...

Super fijn! Want nu kon zij grotere afstanden afleggen, of juist meer doen op een dag dan dat zij normaal kon omdat de pijn te heftig werd.

Alleen weet je wat het nadeel is van die dingen?

Ze zijn extreem diefstal gevoelig. 

Er zijn dan ook van die achterlijke mongolen die m van haar gestolen hebben!

Ik vraag me dan af he, zeker als ik daar nu aan terug denk,

Zullen zij beseft hebben wat zij gestolen hebben? Hoe zij iemands leven weer belemmerde...

De grote vraag des levens... Los laten is toch de beste optie.

Hierna heeft zij haar rijbewijs gehaald en is zij gelijk in een aangepaste auto gaan rijden.

Tot op heden zijn ze daar gelukkig van afgebleven.... Laten we dat ook maar zo houden.

In 2000 werd het mij wel heel duidelijk. We verhuisden naar een woning in Delft met een traplift en beugels in de wc en badkamer,

Dit komt nooit meer goed!

En nog liet zij geen traan!

Als zij in korte broek liep zag je de duizendpoot, haar litteken. een foei lelijk ding wat als een duizendpoot over haar knie liep.

En ook de brace. "Als mensen het niet willen zien, dan kijken ze maar de andere kant op!"

Uiteindelijk in, in 2010, kreeg zij een kunst knie. 

Wat een feest! Haar leven zou weer "Normaal" worden.

Helse pijn de eerste dag, want tja, ze hebben wel in het bot geboord en gezaagd en geslagen..

Maar er ging een wereld voor haar open.

Ze werd wakker met hele andere pijn. Nooit meer het geluid van los trekkend klittenband (ze heeft meerdere brace's gehad, en allemaal met dat klote klittenband!)

Eindelijk met twee benen op de grond.

En geloof me ze heeft er gebruik van gemaakt..

Sporten tot ze er bij neer viel!

Ze ging bij een marchingband waar zij haar oude liefde voor de trompet weer oppakte,

Ze ging hardlopen en daar was ze ook nog eens verdomd goed in!

Ze begon met wielrennen, want ook fietsen was een verloren liefde.

Ze ging trompet spelen bij de meisjes,

En als kers op de taart beklom zij de Etna.

Lekker hossen op feestjes en dan de dag er na wel kapot op de bank met haar benen omhoog omdat ze teveel van zichzelf gevraagd had, maar ze klaagde niet!

In 2017 ging het mis. Ze kreeg een longontsteking..

Die longontsteking creëerde een bepaalde bacterie die het cement van die prothese nog al smakelijk vind.

Het cement werd volledig opgegeten en de prothese zat los in haar bot.

Daar was die helse pijn weer!

Dus op naar het ziekenhuis, knie er uit en een nieuwe er in.

je zou denken dat dat alles oploste.

Helaas... Binnen mum van tijd was die bacterie er weer en was weer dat cement los.

Na een half jaar ging de prothese er weer uit en werd er weer een nieuwe geplaatst.

Laat het nu dan alsjeblieft goed gaan...

Maar ook deze werd los gevreten...

* Uiteindelijk moet hij er af. Maar dat is niet erg!*

Het werd nu toch wel spannend...

Want hoe vaak konden ze het over doen voor er geamputeerd moest worden..

Kijk, je houd daar van af dag 1 rekening mee...

Maar toch is het echt wel heftig als dat ineens realiteit lijkt te worden.

Gelukkig heeft zij een dijk van een orthopeed, en zag hij nog mogelijkheden.

"We gaan even voor een spacer, zodat we die bacterie kunnen bestrijden en dan plaatsen we gewoon weer een nieuwe!"

Een spacer is een los stuk cement die het afstand tussen de botten behoud. Het maakt alleen wel dat zij haar been niet meer kon buigen.

Ze is er voor gegaan, de bikkel.

In het ziekenhuis, na het plaatsen van de spacer ging zij aan een lange lijn met antibiotica,

Dat is een lang infuus dat direct naar het hart gaat..

Het was dan ook een langer verblijf in het ziekenhuis..

Maar met resultaat. De bacterie was verdwenen!

Na een korte periode durfde de orthopeed het weer aan en plaatste (na goed onderzoek op het element) weer een nieuwe knie.

Ik geloof dat dit wel een hele week goed is gegaan.

"Lou, ik heb me verstapt en ik weet gewoon zeker dat het weer mis is"

Het zijn bijna de ergste woorden die een moeder tegen haar kind kan zeggen...

Na onderzoek is gebleken dat de bacterie WEER terug was.

Hoe kan dat toch? Alles was schoon, bacterie vrij... ook haar lichaam...

Ook de orthopeed wist het op dat moment niet meer en verwees haar door naar Nijmegen.

Want daar zitten de specialisten...

Ik ben met haar mee gegaan naar het gesprek met de arts, en het klonk allemaal veel belovend.

Een ander soort prothese, waardoor ze niet meer hoefde te boren...

Een kwestie van het oude er uit halen en het nieuwe er in plaatsen..

Zo gezegd zo gedaan..

Dit was aan het eind van 2019..

Gelijk na de operatie is er een kweek afgenomen om te kijken of de bacterie echt weg was,

Helaas....

Op 24 december 2019 word zij gebeld door de kliniek in Nijmegen 

"Goede dag mw, Helaas moet ik u mededelen dat de bacterie terug is. Fijne kerstdagen!"

Lekkere mededeling zo vlak voor de kerst.

En dan zijn ze ook allemaal nog eens vrij en kun je nergens met je vragen terecht..

Nou is kerst voor ons als niet leuk maar al helemaal niet na zo'n bericht.

En nog steeds hoorde je haar niet klagen.

"Niet klagen maar dragen" en "Kump goe!" zijn toch wel haar motto's geweest.

Deze prothese was de laatste optie.

We wisten nu dat haar been geamputeerd moest worden.

Ik kan je vertellen dat die wel even goed binnen kwam! Ook bij haar!!

Vanaf dat moment zijn we naar de amputatie gaan toeleven..

Want er is gewoon geen andere oplossing meer.

Plus die eeuwige pijn, dat verdient niemand!

Op 23 Juni zou het gebeuren...

Maar dit werd voor 2 dagen verplaatst.

Daar hebben we gebruik van gemaakt!

Op 23 Juni 2020 hebben wij de laatste foto's gemaakt van mijn krachtige moeder met 2 benen...

Hierna zou het nooit meer kunnen!

Op 25 Juni hebben mijn vader en ik mijn moeder naar het ziekenhuis gebracht. 

Ik filmde hoe zij naar binnenliep om haar daarna nooit meer op 2 benen te zien.

Het was bijzonder om te zien hoe kalm zij hier onder was.

Ik bedoel, je been word afgezet en je loopt naar binnen als of je voor controle komt...

De volgende dag ben ik naar haar toegegaan.

In de hoop dat ik zelf kon bepalen wanneer ik de stomp kon zien.

Helaas had zij het anders bedacht..

Mevrouw zat al in een stoel (Even serieus, nog geen 24 uur geleden hebben ze je been er af gehaald en je gaat al in een stoel zitten... Hoe dan?!) haar boterhammetjes te eten..

Tranen over mijn gezicht.. In mijn hoofd een stemmetje dat roept, omkeren en naar huis!

Maar ik had beloofd dat niet te doen. 

"Het is goed, weetje.. Ik heb eindelijk geslapen! Na 27 jaar heb ik eindelijk geslapen!!!!"

Een kleine anderhalf uur later zette zij haar eerste stappen op de gang met de fysio...

Je kunt mij heel veel wijs maken, echt ik ben erg goed gelovig, maar als je mij van te voren had verteld dat mijn moeder, mijn powervrouw, binnen 24 uur met blosjes op haar wangen aan tafel zou zitten om daarna te gaan "lopen" dan had ik je voor gek verklaard.

Met mij trouwens nog veel meer mensen!

Binnen 1 week ging zij van het ziekenhuis naar de revalidatie. Daar zou zij verblijven tot zij met prothese kon lopen.

Laat het nou zo zijn dat we in een pandemie zitten en COVID ieders leven verpest.

En zo ook dat van ons!

In het ziekenhuis kon ik van 08.00 tot 21.00 naar haar toe, en zoveel mensen als ze wilde, alleen niet meer als 1 tegelijkertijd.

In het revalidatie centrum (waar ik de naam niet van noem omdat ze wel heel goed werk hebben geleverd) mocht zij 1 persoon tussen 18.00 en 20.00 uur.

"Het is goed, weetje.. Ik heb eindelijk geslapen!

Na 27 jaar heb ik eindelijk geslapen!!!!"

Voor het eerst, heb ik mijn moeder horen zeggen dat zij heeft gehuild...

Je voelt je als dochter zo verschrikkelijk machteloos op zo'n moment!

Mijn moeder huilt niet om haar been of amputatie! Dat past niet bij haar!

En toch is het gebeurd, en niet omdat zij het erg vind, maar omdat alles ineens zo veranderde.

Van het verliezen van je been, naar weg worden gehouden van je gezin, je sociale netwerk.

Die je op zo'n moment zo hard nodig hebt...

Ze heeft het zwaar gehad.. Zeker waar, maar zoals je van haar verwacht, heeft ze zich er als wonder woman door heen geslagen.

Na 5 weken, vloeken, tieren, zwemmen, fysio en gezellige babbeltjes met haar buur mocht zij eindelijk haar prothese gaan laten aanmeten.

En niet zomaar een!

Nee een mega super conische prothese, waarmee zij niet alleen kan lopen, maar dalijk ook weer kan hardlopen en wielrennen..

Ik zag haar haar eerste stappen zetten met knie 1, 2, 3, de spacer en knie nummer 4.

Ik zag de eerste stappen zonder been en nu ook de eerste stappen met de prothese..

Het ging niet makkelijk, maar je zag aan haar dat ze wist dat dit goed kwam..

3 dagen later liep zij de revalidatie uit op een been en een prothese om thuis verder te herstellen.

Met dit verhaal wil ik geen medelijden creëren,  maar wil ik laten zien hoe een power vrouw er uit ziet. 

En wat haar een power vrouw maakt.

Zij is mijn moeder, mijn steun, mijn toeverlaat.. Mijn Trots!

Lieve mam, tot de maan en terug!